آیا جامعه معنوی تر شده است؟ پس این همه فساد چیست؟!
یکی از کلیدواژه های پربسامد رهبری انقلاب این است که معنویت در جامعه ما هر روز بیشتر می شود. در این میان شبهه ای مطرح است که با کدام برآورد؟ پس تکلیف اینهمه مظاهر فساد چه می شود؛ این همه گناه علنی، معصیت های نهفته.
یکی از کلیدواژه های پربسامد رهبری انقلاب این است که معنویت در جامعه ما هر روز بیشتر می شود. در این میان شبهه ای مطرح است که با کدام برآورد؟ پس تکلیف اینهمه مظاهر فساد چه می شود؛ این همه گناه علنی، معصیت های نهفته در شبکه های اجتماعی و دنیای رسانه ای جدید، اباحه گری و ابتذال و یا همین بدحجابی.
توضیح چیست؟
در پاسخ به این سوال چند نکته حائز اهمیت است.
یکم. خطای مشاهده
یکی از اشکالات اصلی در ارزیابی سطح معنویت در جامعه، توقف در مظاهر فساد است. فساد فی ذاته بروزش بیشتر است اما عمق ندارد. توجه کنیم که این گزاره هم به تجربه ثابت شده است و هم در معارف دینی ما تاکید خاص دارد. تعبیر قرآن از باطل کف روی آب است( رعد آیه 17) کف روی آب اولا طفیلی آب است و بعد هم ظهورش بیشتر است؛ اما کف است و ماندگار نیست.
قدرت رسانه جدید در یک جمله، همین است که باطل را با درشت نمایی گمراه کننده ای جلوی چشم میآورد. اما این حقیقت جامعه ما نیست. برای تماشای حق نیاز به چشم مسلح داریم .چشمی که تربیت یافته است. چشمی که قدرت تماشای زیبایی اهل حق را داراست.
اما حقیقت جامعه را چطور ببینیم؟
دوم. دیدن خوبی ها
یکی از اشکالات ما این است که خوبی های جامعه و بروز و ظهور معنوی جامعه را توجه نمی کنیم. زیبایی های جامعه را باید در بزنگاه ها ملاحظه کرد. یکی از نمایش های معنوی جامعه همین ایام محرم است. همین مناسک است. عبادات امروز جامعه ما یک تفاوت بسیار کلیدی با گذشته کرده است و آنهم فراتر رفتن از عبادت سر سجاده به عبادات جمعی است. جمع همواره به خدا نزدیک ترست. عنایت و توجه حق با جمع است. از عزاداری ها گرفته تا اعتکاف ها تا گروه های جهادی تا ....
یکی دیگر از ظهورات معنوی جامعه، کار خیرست. کار خیر را دست کم نگیریم. کار خیر امروز، نسبت به گذشته هزاران برابر رشد یافته تر و مترقی تر است. کار خیر در گذشته تنها در اختیار بزرگان بازار بود. اساسا کار خیر تنها در سطوح کلان صورت می گرفت. امروز کار خیر، کاملا مردمی و همگانی و عمومی شده است. خیریه ها تخصصی شده اند. از همه طیفی نیز در آن حضور دارند. کار خیر یک پیام بسیار جدی دارد و آنهم عبور از انانیت و منیت است. خیرخواهی یعنی از خودگذشتن. از خود گذشتن قدم اول در سلوک و معنویت است. به تعبیر عرفا اولین گام بعد از یقظه از خود گذشتن است.
خیریه و ازخودگذشتگی
از خود گذشتن یک روز در خیرخواهی برای محیط زیست و کمک به حیوانات است. رشد یافته ترش می شود خیرخواهی برای مردم مستضعف و پابرهنه ها. و همیطور سطوح تعالی اش تا آنجا می رسد که در شهر به ظاهر پلیدی ها، جوانانی یافت می شوند که جان به کف می گیرند و برای دفاع از حریم اهل بیت و امنیت مردم از خود و خانواده شان گذر می کنند.
تلاش کنیم درست ببینم.
ممکن است بگوئید این حرف ها قبول. ولی اینها برای بخشی از جامعه است. اکثریت جامعه درگیر معصیت اند. نمونه اش رونق بی حجابی.
پاسخ به این سوال بسیار مهم وکلیدی است.
سوم. تقوا در حرکت است.
یک اشتباه اساسی بین من وشما اینست که تصور می کنیم ارزیابی تقوا نقطه ایست. یعنی چی؟ یعنی تقوای آدم ها را اولا در ظاهرشان و بعد هم بصورت نقطه به نقطه مقایسه می کنیم، در حالیکه تقوا را باید در حرکت سنجید. چه حرکتی ؟ میزان ورود انسان به دنیا. کمال تقوا به میزانی است که به دنیا ورود می کنیم و در مقابل معصیت و انحراف مقاومت می کنیم. دنیای امروز، دنیای هجمه های بی امان شیطانی است. ایستادگی در این دنیا به مراتب سخت تر از گذشته است و صدالبته که مقاومت در برابر گناه، دهها برابر انسان را معنوی تر و روحانی تر می سازد. نیامدن به دنیا و گوشه گزینی، بی قدر و بها است. مرد آنست که پای به میدان بنهد...
معنویت جامعه امروز را در حرکت و مقاومتش ببینید. اینطور تحلیل کنیم خواهی دید که از هر منظر نسبت به گذشته جلوتریم و متعالی تر.
منبع: فارس
10
تا زمانی که مردم دین و مذهب بویژه اعتقادات منسوب به دین و مذهب را با تقلید کور کورانه از نیاکان و بزرگان خود ، بدون کمک گرفتن از روشنگریهای قرآن و عقل برای جستجوی حقیقت دینی و مذهبی ، بر می گزینند ، امور دینی و مذهبی نزد آنان در مقایسه با امور دنیوی از اهمیت چندانی بر خور دار نخواهد بود و باکم ترین شبهه و نیافتن پاسخ عقلی و منطقی برای آن دین داری و مذهب داری آنان متزلزل می شود و از بین می رود .
معنوی شدن خدا پسندانه ی جامعه فقط با پیروی صادقانه ی جدی از مکتب توحیدی قرآنی مذهب ناب حق تحریف نشده ی اهل بیت مطهر پیامبر علیهم صلوات الله ، که جان و عزیز ترینهای خود را برای مصون نگه داشتن آن از تحریف یزیدیان از خدا بی خبر اموی فدا و نثار نمودند ، امکان پذیر است و بس. تا زمانی که مردم دین و مذهب بویژه اعتقادات منسوب به دین و مذهب را بدون هدفمندی علمی مثبت و سازنده با تقلید کور کورانه از نیاکان و بزرگان خود ، بدون کمک گرفتن از روشنگریهای قرآن و عقل و بدون جستجوی حقیقت دینی و مذهبی در اصول علمی قرآن و عقل ، بر می گزینند ، امور دینی و مذهبی نزد آنان در مقایسه با امور دنیوی که همیشه با هدفمندی انجام می دهند از اهمیت چندانی بر خوردار نخواهد بود و با کم ترین شبهه و نیافتن پاسخ عقلی و منطقی برای شبهات دین داری و مذهب داری آنان متزلزل می شود و از بین می رود.