تاثیرات شگفت‌انگیز این قارچ عجیب!
محققان دانشگاه کوئینزلَند ترکیبات فعال یک قارچ خوراکی را کشف کرده‌اند که تقویت‌کننده‌ی رشد عصبی و حافظه است و می‌تواند موجب رشد سلول‌های مغزی شود.
براساس یافته‌های مطالعه‌ای جدید، ترکیبات فعال در قارچ خوراکیِ «یال شیر» به تقویت عصب‌زایی و حافظه کمک می‌کنند. آزمایشات پیش‌بالینی حاکی از آنست که این ترکیب اثر قابل‌توجهی بر رشد عصبی و بهبود شکل‌گیری حافظه دارد. به گفته‌ی محققان، این ترکیب می‌تواند در درمان و پیشگیری از اختلالات زوال عصبی از قبیل بیماری آلزایمر کاربرد‌های بالینی داشته باشد.
پروفسور فردریک مونیر از موسسه‌ی مغز کوئینزلَند گفته است تیم تحقیقاتی آن‌ها ترکیبات فعال تازه‌ای را در قارچ «یال شیر» با نام علمی Hericium erinaceus شناسایی کرده است: «عصاره‌های این به اصطلاح قارچ‌های یال شیر، قرن‌ها در طب سنتی کشور‌های آسیایی استفاده شده است، اما ما قصد داشتیم اثر بالقوه‌ی آن‌ها روی سلول‌های مغزی را به لحاظ علمی مشخص کنیم. با انجام آزمایشات پیش‌بالینی دریافتیم قارچ یال شیر اثر قابل‌توجهی روی رشد سلول‌های مغزی و بهبود حافظه می‌گذارد».
در آزمایشگاه، اثرات نوروتروفیک ترکیبات ایزوله‌شده از این قارچ روی سلول‌های مغزی کشت‌شده اندازه گرفته شد و با کمال تعجب معلوم شد که ترکیبات فعال آن موجب تقویت بیرون‌زدگی عصبی، گسترش و اتصال به نورون‌های دیگر می‌شود. ما با استفاده از بررسی‌های میکروسکوپی با وضوح بالا دریافتیم عصاره این قارچ و ترکیبات فعال آن تا حد زیادی اندازه‌ی مخروط‌های رشد را افزایش می‌دهد که اهمیت خاصی برای سلول‌های مغزی جهت حس کردن محیط‌شان و برقراری اتصالات جدید با نورون‌های دیگر مغز دارند.
دکتر رامون مارتینز-مارمول نویسنده‌ی مشترک این تحقیق می‌گوید این اکتشاف کاربرد‌هایی در درمان و حفاظت در برابر اختلالات زوال عصبی از قبیل آلزایمر دارد: «ایده‌ی ما این بود که ترکیبات زیست‌فعال را از منابع طبیعی شناسایی کنیم که بتوانند به مغز برسند و رشد نورون‌ها را تنظیم کنند و منجر به بهبود شکل‌گیری حافظه شوند.»
دکتر دای هی لی که از حامیان این پروژه بوده و در آن مشارکت داشته است می‌گوید از خواص قارچ‌های یال شیر برای درمان بیماری‌ها و حفظ سلامت از دوران باستان در طب سنتی چین استفاده شده است: «این پژوهش مهم مکانیسم مولکولیِ ترکیبات قارچ یال شیر و اثرات آن روی عملکرد مغز به ویژه حافظه را کشف کرده است.»
این مطالعه در مجله‌ی «نوروکِمیستری» منتشر شده است.
