آمریکا نمی تواند برای همیشه جهان را فریب دهد

شایعه سازی و شایعه پراکنی یکی از راهبردهای مهم آمریکا برای مبارزه با «دشمنان» خود است. حتی تأکید همیشگی چین بر توسعه مسالمت آمیز نیز مانع قرار گرفتن نام این کشور به عنوان «دشمن» در ذهن آمریکا نمی شود. از این رو، آمریکا شایعاتی در ارتباط با چین از جمله «کار اجباری»، «نسل کشی اویغورها»، «نشت ویروس از آزمایشگاه»، «بالون جاسوسی» و «فناوری 5 جی هواوی» را به منظور تضعیف اعتبار چین ساخته و پخش کرده است.

ویژگی مشترک همه این شایعات آن است که آمریکا برای شایعه پراکنی به تمام توان این کشور متوسل شده است. اگر نسبت به این نکته شک دارید، می توانید به «قانون رقابت راهبردی 2021» آمریکا نگاهی بیاندازید.

یکی از اهداف مهم این قانون، تصویب بودجه ویژه برای دخالت در افکار عمومی و سیاه‌نمایی در مورد ابتکار «کمربند و جاده» است، چرا که در آن از دولت آمریکا خواسته شده است در سالهای مالی 2022 الی 2026، هر سال 300 میلیون دلار بودجه برای سرکوب «نفوذ چین در جهان» اختصاص دهد. در این قانون حتی به روشنی نوشته شده است که بودجه ای را برای «رسانه های مستقل» و «سازمان‌های غیردولتی طرف ثالث» برای «تهیه گزارش» پیرامون ابتکار «کمربند و جاده» در نظر بگیرد. قابل توجه است که اینجا، «گزارش» جایگزین تلویحی واژه «شایعات» است.

در پی این اقدام، صنعت «انتقاد از چین» در میان رسانه های غربی تحت حمایت مالی آمریکا شکل گرفته است و به از همین رو شاهد رد و بدل شدن شایعات متنوع درباره چین از جمله  «کار اجباری»، «نسل کشی اویغورها»، «نشت ویروس از آزمایشگاه»، «بالون جاسوسی» و «فناوری 5 جی هواوی» در میان افکار عمومی هستم.

این رفتار آمریکا فقط متوجه چین نیست بلکه همه «دشمنان» مورد نظر واشنگتن از جمله ایران، صدام حسین و حتی «دشمنان» قدیمی تر مانند اسپانیا و ویتنام را شامل می شود.

در سال 2003، کالین پاول، وزیر امور خارجه وقت ایالات متحده، کیسه ای از پودر سیاه زخم جعلی را به سازمان ملل آورد و مدعی شد که صدام حسین دارای سلاح های کشتار جمعی است. اما حالا بر همه معلوم شده که این فقط بهانه ای برای حمله به عراق بود چون آمریکا هیچ سلاح کشتار جمعی در عراق پیدا نکرده بود و کیسه پودر دست کالین پاول به احتمال زیاد کیسه پودر لباسشویی بوده است.

لوییس روئدا سرپرست پیشین گروه عملیات عراق در این باره اعتراف کرده است: «آنچه می خواستیم، فقط جان و نفتش بود.»

به عنوان یک مثال قدیمی تر، در سال 1898، ناو «یو اس اس مین» در بندر هاوانا منفجر شد. در حالیکه هنوز هیچ تحقیقاتی درباره حادثه انجام نشده بود، روزنامه های آمریکایی بی درنگ اسپانیا را مقصر آن عنوان کردند و سپس، در پی جوسازی های رسانه ای، جنگ اسپانیا و آمریکا رخ داد که در نتیجه آن، آمریکا اکثر مستعمرات اسپانیا در قاره های آمریکا و آسیا را به تصرف خود درآورد.

در سال 1964 نیز لیندون جانسون رئیس جمهور وقت آمریکا ادعا کرد که ناو جنگی آمریکا هدف حمله ارتش ویتنام شمالی قرار گرفته است. سپس، حادثه خلیج تونکین رخ داد و منجر به حضور کامل آمریکا در جنگ ویتنام شد. اما واقعیت نشان داده که این به اصطلاح «حمله» ممکن است اصلا اتفاق نیفتاده باشد.

البته، با مرور زمان، آمریکا نیز راهبرد خود را عوض کرده و به استفاده از شایعات برای ایجاد شکاف اجتماعی و بی اعتبار کردن دولت های دیگر کشورها روی آورده است و در عین حال سیاستمداران آمریکایی از اعتراف به این نکته نیز ترسی ندارند.

باراک اوباما، رئیس جمهور سابق آمریکا در سخنرانی خود در دانشگاه استنفورد در اوایل سال 2022 به وضوح خاطرنشان کرد: «فقط نیاز است با بمباران پیام های بی معنی، افکار عمومی یک کشور را سردرگم کنید. به اندازه کافی داستان بسازید و شایعه پخش کنید و به اندازه کافی، تئوری های توطئه را در عمق ذهن مردم آنها بکارید تا آنها ندانند به چه باید اعتماد کنند. در صورت از دست رفتن اعتماد آنها به دولت و رسانه های جریان اصلی خود و و نابودی اعتماد متقابل میان خودشان، دیگر هیچ حقیقتی در آن جامعه مورد اعتماد قرار نمی گیرد و این ما خواهیم بود که در این بازی برنده می شویم.»

البته مشهورترین گفته به مایک پمپئو وزیر امور خارجه سابق آمریکا تعلق دارد که می گوید: «ما دروغ می گوییم و تقلب و دزدی می کنیم و همین باعث شکوه و افتخار آمریک شده است.»

آمریکا دوست دارد خود را «رهبر جهان» بداند و در صورتی که «رهبر جهان» معیارهای اخلاقی اش در چنین سطحی باشد، آینده روشنی برای جهان قابل تصور نخواهد بود. خوشبختانه جهان در حال بیدار شدن است و آمریکا نیز نمی تواند برای همیشه، جهان را فریب دهد.