چنارهای خیابان ولیعصر را چه کسی کاشت؟
خیابان ولیعصر (که پیش از انقلاب اسلامی به نام خیابان پهلوی شناخته می‌شد)، در دهه ۱۳۱۰ احداث شد و کاشت چنارهای آن از همان ابتدا بخشی از برنامه زیباسازی این خیابان بود.
درخت چنار که به واسطه توانایی رشد در خاک‌های سنگین و مقاومت در برابر کم‌آبی انتخابی هوشمندانه بود، به تدریج دو سوی خیابان را به تونلی سبز تبدیل کرد. از شمال به جنوب، از میدان تجریش گرفته تا میدان راه‌آهن، چنار‌ها سایه‌بان همیشگی رهگذران بودند و با هر تغییر فصل، هویتی تازه به این خیابان می‌بخشیدند.
تبار چنارهای ولیعصر
جست‌و‌جو در متون تاریخی نشان می‌دهد که چنارهای این خیابان ریشه در تاریخ محله «کن» دارند و تبار و اصل و نژادشان را باید در این محله قدیمی تهران جست‌و‌جو کرد.
عبدالله مستوفی در اوایل دهۀ ۱۳۲۰ در کتاب «شرح زندگانی من یا تاریخ اجتماعی واداری دوره قاجاریه» نوشته است: «در زمان رضاشاه در خیابان پهلوی به فاصله هر دو متر، یک چنار و بین هر دو چنار یک بوته گل سرخ کاشتند؛ بنابراین در دو سوی مسیر ۱۸ کیلومتری خیابان مجموعا ۱۸ هزار چنار کاشته شد. البته برخی این تعداد را تا ۲۴ هزار اصله نیز برآورد کرده‌اند.»
«ارباب خلیل» باغدار معروف محله کن چنارهای جوان را از خزانه چنار «باغ نو» سوار بر اسب و الاغ می‌کرد و راهی خیابان پهلوی سابق می‌شد. «مرتضی رحیمی» فرزند «خلیل رحیمی» که آخرین بازمانده از اولاد ارباب خلیل است می‌گوید: «پدرم باغدار بود. زمانی که از «بلدیه» شهر اعلام کردند قرار است سرتاسر خیابان ولیعصر (عج) را چنار بکارند، نخستین نفر پدرم را انتخاب کردند. باغداران شمیرانی پدرم را خوب می‌شناختند. قرار شد نهال‌های چنار از کن راهی تهران شود. چون نهال‌های چنار روستای کن بسیار مرغوب و معروف بود.»
رحیمی می‌گوید: «پدرم تعریف می‌کرد که وقتی نهال‌ها کاشته شد. شهردار وقت تهران، دستی روی نهال‌ها کشید و با تعجب گفت احتمالا این درخت‌ها ریشه ندارد. چطور ممکن است این قدر سریع کاشته شود؟ خبر به «رضا شاه» رسید. آمد و دستور داد چند نهال را از خاک دربیاورند. همه تعجب کردند. نهال‌ها نه تنها ریشه داشتند بلکه ریشه‌ها قطور و به هم تنیده بودند.
«ارباب خلیل در محلی به نام «باغ نو» در روستای کن خزانه چنار درست کرده بود یعنی بذر درخت را به فاصله‌های کم کنار هم کاشته بود و بعداز اینکه به یک نهال تبدیل می‌شد، آنها را برای کاشت به سمت طولانی‌ترین خیابان خاورمیانه می‌فرستاد».
الان این را یکی از افتخارات رضا پالانی علم می‌کنند.
قرار بود بیابان‌های خوزستان را خیار شور بکارد که عمرش کفاف نداد و بعد ۴۸ ساعت توسط متفقین
از حکومت کله پا شد .